Veiligheid als moeder

Mijn thema deze maanden is veiligheid. Dat begon met veiligheid in mijn lichaam, als onderdeel van mijn afval-methode, maar strekte zich al snel uit naar veiligheid als onderneemster, veilig zijn qua geld, in mijn relatie, en als moeder.

Als moeder is veiligheid een ding, want dat strekt zich niet alleen uit tot jou, maar ook tot je kind(eren). Gezien ik één dochter op de wereld heb gezet, hou ik het voor nu op enkelvoud. Ik heb ook niet-voldragen zwangerschappen meegemaakt, waarvan eentje dusdanig traumatisch was (zonder zieleig te willen doen!) dat ik bij mijn dochter, die daarna kwam, extra in pitbull-modus ga. Extra vasthoud, me extra zorgen maak om haar veiligheid. Het kan immers zomaar voorbij zijn? Het kan immers overal misgaan – zelfs binnen in jouzelf, de veiligste plek die er maar is?

Die gedachten leer ik nu los te laten. Je zorgen maken is een gebed voor wat je niet wilt. Onveiligheid en angst voor jouw of andermans veiligheid zijn van zichzelf een gebed voor wat je niet wilt. Als je leeft in die sfeer, dan leef je het gebed voor wat je niet wilt dat gebeurt.

En helemaal als ik fundamenteel geloof dat alles altijd goed was, is en zal zijn, dan is het hoog tijd om af te rekenen met deze manier van denken, voelen en zijn die me niet dient. Die mijn dochter niet dient. Die niemand op de wereld dient.

Let op, dit is wat anders dan je kind niet op de snelweg laten spelen. Je hoeft het ‘gevaar’ natuurlijk niet op te zoeken en common sense is niet iets om te negeren. 

Maar de druk erachter. De angst. De verlamming, de fysieke reactie in de vorm van adrenaline die door je aderen raast en je buik vult met vleermuizen, die je ademhaling verstoort en je keel gekke dingen laat doen. Die overweldigende ‘jakkie’ die zorgt dat je brein steeds maar in cirkeltjes gaat rondom die angsten en zorgen. 

Die mogen weg. Die mogen los. Die stroken niet met alles was, is en zal altijd goed zijn. Die stroken niet met mijn overtuiging dat er voor ons wordt gezorgd. Dat we hier allemaal zijn met een reden, dat we hier zijn om lessen te leren, dat we hier zijn omdat we een zielsmissie hebben en dat we pas weer vertrekken wanneer ons ‘contract’ afloopt, en niet eerder dan dat. 

Al die oude geloven, die angsten vanuit m’n monkey brain en een milt die uit z’n kracht is, die staan haaks op mijn wéten dat er meer is, mijn wéten dat we krijgen waarvoor we hebben getekend, dat we niet alleen zijn, niet weerloos zijn. Mijn wéten dat ik geen controle heb over wat dan ook, en vol mag stappen in vertrouwen en liefde omdat dat de gebeden zijn voor wat je wel wil dat gebeurt. 

Ik heb geen controle over wat er over vijf minuten gebeurt. Ik weet niet wat morgen brengt. Het is aan mij om erop te vertrouwen dat het allerbeste gebeurt wat maar kan gebeuren, en het allerbeste is groter dan dit leven. Is groter dan wat ik nu, als Marieke, moeder van Merinde, kan overzien. Ik overzie mijn eigen leven niet eens, laat staan dat van een ander. 

Mijn monkey brain wil pitbullen – misschien moet ik die naam van het monkey brain aanpassen, hahaha – en mijn oer-instinct ziet overal apen, beren en pitbulls op de weg. Maar mijn hart weet dat er liefde is. Mijn hart weet dat er niets anders is dan goed, dan zielslessen, dan ontwikkeling, dan connectie, dan precies datgene wat moet gebeuren om over een heleboel levens elke ervaring die maar denkbaar is, te hebben meegemaakt. Mijn hart weet dat het uiteindelijk gaat om het enige dat ik wel een beetje kan controleren: mijzelf. Onafhankelijk van alles wat ik meemaak, thuis zijn bij mezelf. Onafhankelijk van mijn omstandigheden weten dat ik op mezelf mag vertrouwen. Dat ik gelukkig mag zijn, no matter what. Dat ik veilig ben. Dat mijn dochter veilig is. Dat iedereen veilig is, omdat er in basis geen andere mogelijkheid is dan dat. 

(Merk je dat er dan eigenlijk helemaal geen controle meer nodig is…?)

Dus neem ik mijn verantwoordelijkheid. Voor mezelf, voor mijn veiligheid, en voor hoe ik haar kan ondersteunen in haar veiligheid. Ik geef liefde, ik geef wijsheid mee (zoals niet spelen op de snelweg 😉 ) en ik vertrouw. Ik mag de controle loslaten en volledig stappen in vertrouwen. Op mezelf. Op haar. Op haar gidsen, op haar pad, op het universum. 

Nee, dat houdt haar niet veilig van conflicten. Dat beschermt haar niet tegen ziekte. Dat is geen garantie dat er nooit iets zal gebeuren.

Maar het zorgt wel voor rust. Voor flow. Voor een manier van leven vol liefde, kracht, geborgenheid en mogelijkheden. Dit geeft ruimte voor ware connectie en voor de mooiste energie die er maar kan bestaan, want door dit te leven, leef je het gebed voor wat je wél wil dat gebeurt.