Jouw waarde staat los van wat je kunt

Er is een baby geboren. Zo’n mooi, klein, nieuw wezentje met nog een heel leven voor zich, die alle dromen kan waarmaken en die door de wereld liefdevol verwelkomd is, in alle liefde en warmte. 

Er komt iemand dichterbij. Deze pakt het baby’tje op en zegt: ‘Jij bent waardeloos. Je bent een nietsnut, je zult nooit goed genoeg zijn, wat een prul ben jij.’

Wat voel je daarbij?

Zou je die persoon door elkaar willen rammelen, willen schreeuwen: ‘Nee!! Niet waar, hou op!’

De baby snel overnemen en vertellen dat er helemaal niets waar was van wat die ander zei, en de kleine vooral heel veel liefde geven?

Ik wel, in ieder geval. En ik vermoed dat jij een soortgelijke reactie zult hebben gehad.

Laten we even doorspoelen en de camera omdraaien… richting jouzelf.

Jij bent ook begonnen als zo’n lief klein baby’tje. Jij was ook zo’n wonder, de wereld heeft ook jou verwelkomd en liefde gegeven.

En toch… Voel jij je nu waardeloos. Een nietsnut misschien, iemand die nooit goed genoeg is. Een prul.

Wat is er gebeurd? Waarom was je als baby waardevol en nu ineens niet meer?

Ik zal je het antwoord geven. Je bent nog steeds waardevol. Net zoveel als toen.

Je hebt alleen dingen meegemaakt, dingen ervaren, dingen gedacht en geïnterpreteerd. Je hebt fouten gemaakt en er zijn dingen mislukt. En die heb je allemaal gehangen aan jouw waarde als persoon. Je hebt als het ware rond die prachtige persoon die je bent, die waardevolle, schitterende ziel die straalt van het helderste licht, een hele reeks aan oordelen opgeplakt. Zie het als een berg post-its, verklaringen van ‘niet goed genoeg’, of als de windsels van eenmummie. 

Je hebt het doosje ‘waardevol zijn’ opengesteld voor oordelen over dingen die je hebt GEDAAN in plaats van dingen die je werkelijk BENT.

En dat doet vrijwel iedereen. We hangen onze waarde op aan onze prestaties, ons gewicht, ons uiterlijk, aan hoe vriendelijk we zijn, hoe goed we dingen kunnen… 

De doe-dingen en de kun-dingen; die prestaties, die uiterlijkheden, al dat soort zaken, hebben allemaal een strategie als basis. Of jij slaagt in je opzet, hangt af van de strategie en van jouw vaardigheid om die strategie te volgen. Allebei hebben ze niets te maken met jouw waarde als persoon.

Als je een pen wilt oppakken met je oor, dan is dat niet bepaald een goede strategie. Die strategie zegt helemaal niets over jouw waarde.

Een gemiddeld kind van vier hoef je niet te vragen hoe je de vierkantswortel van 144 uitrekent, want dat kind heeft simpelweg die vaardigheid nog niet. Dat maakt dat kind in niets minder waardevol, want het een heeft niets met het ander te maken. 

Of jij waardevol bent, hangt helemaal niet af van goed kunnen rekenen, goed kunnen zingen, 65 kilo wegen of veel of geen sproeten hebben. Dat is hoe ‘we’ collectief denken, maar die gedachte an sich is compleet achterstevoren. Denken dat je niet goed genoeg bent terwijl je simpelweg de verkeerde strategie (en dat doe je niet met opzet!!) hanteerde of dat je de vaardigheid nog niet hebt (we moeten allemaal leren lopen, tandenpoetsen, veters strikken enzovoort), is het personificeren van iets dat niet persoonlijk is. Dat is vaardigheden, uiterlijkheden, prestaties en allerlei andere doe- en kun-dingen in de doos gooien van ‘waardevol zijn’, terwijl ze daar helemaal niet thuishoren.

Koppel ze los.

Stop alles weer in de juiste doos.

En luister de podcast om hier meer over te weten te komen. 

Bij de podcast zit ook een fijne meditatie om de loskoppeling te maken tussen jouw waarde en alle oordelen die daar in de loop van de tijd tussen zijn gekomen. Download ‘m via deze link.

Liefs, Marieke